Krijn Peter Hesselink

Ik moest naar de Sterrenberglaan 6 in Huis ter Heide. Toen ik dit adres op Google Maps intypte, kreeg ik wel een stipje op de kaart, maar de straat waar het stipje aan lag kreeg geen naam, hoever ik ook inzoomde. Om de verwarring te vergroten had Google het adres uit eigen beweging veranderd in Sterrenberglaan 6, Soesterberg. In het nabij gelegen Soesterberg ontdekte ik geen Sterrenberglaan, maar wel een Sterrenbergweg. Ik kon niet anders dan concluderen dat mijn bestemming in Google’s digitale universum maar half bestond en in brokjes over de omgeving was uitgestrooid.

Na een lange busreis en een korte wandeling kwam ik aan op de plaats van het stipje. Mij was verteld dat Abrona hier een instelling voor geestelijk gehandicapten had uitgebouwd tot een complete nieuwbouwwijk. De zwakbegaafde cliënten van Abrona zouden er zij aan zij met ‘normale’ mensen wonen. Omdat ik wat vroeg was voor mijn afspraak, nam ik de tijd om eerst nog even wat rond te neuzen. Achter het hoofdgebouw ontdekte ik het Orionplein. Tussen twee keurig aangeharkte gazons stond een muziekkoepel vergeefs te wachten op een fanfare. Verderop volgde de Planetenlaan, die er onwerkelijk netjes bij lag, geflankeerd door doorzonwoningen zoals de God der Nederlanden die ooit bedoeld moet hebben. Bij elke voorbijganger die mijn pad kruiste, vroeg ik me onwillekeurig af: zou het een cliënt zijn, een begeleider of toch gewoon een buurtgenoot? Zeker wist ik het nooit.

Toen ik me even later bij de receptie meldde, liep een van de mensen met wie ik had afgesproken net voorbij. Dat kwam mooi uit. Probleem was alleen dat hij ten stelligste ontkende een afspraak te hebben met wie dan ook. Ik legde uit dat mij gevraagd was een gedicht te schrijven voor Abrona. Vandaag was ik hier om kennis te maken met mijn beoogde contactpersonen. ‘Ja, dat kan kloppen,’ reageerde de ander zonder een spier te vertrekken. ‘Je hebt geen afspraak met mij. Je hebt een afspraak met Erik, maar ik zit er wel bij.’ Daarna nam hij me mee naar Eriks kantoor. Ik had mijn bestemming toch nog gevonden.

Krijn Peter Hesselink

‘Een koe op haar snoet kussen, vlak voor ze wordt geslacht.’ Dat was vrijheid voor Khalid. Toen ik gisteren met het pontje in Amsterdam-Noord aankwam, stond een lange eettafel langs het IJ opgesteld. Zo’n achthonderd mensen zouden die avond aanschuiven om hun zelf meegebrachte quiches, aardappelsalades en mosterdsoepjes met elkaar te delen. Mijn rol was … “Echte vrijheid doet nét geen pijn” verder lezen

Bij de ingang van het VMBO stonden drie jonge ‘beveiligers’. De conciërge gaf een van hen opdracht me naar de lerarenkamer te begeleiden. Toen we het gegons van de kantine eenmaal achter ons hadden gelaten, vroeg ik hem of hij hier op school zat. Nee, hij liep hier alleen stage. Binnenkort ging hij bij de … “Een kort bezoek” verder lezen

Poëzie moet je niet alleen stilletjes lezen, maar vooral ook tot klinken brengen. Daarom ben ik met een opnameapparaatje in mijn werkkamer gaan zitten om een gedicht uit mijn nieuwe bundel Als niemand vangt in te spreken. Krijn Peter Hesselink

In mijn debuutbundel staat een gedicht dat ik schreef toen mijn grootmoeder met een gebroken heup in een Leids verpleeghuis was komen te wonen. Ze had last van wanen. Toen ik het gedicht aan haar liet lezen, onderbrak ze zichzelf al na een paar woorden en zei: ‘Ja maar dit gaat over mij!’ Nadat ik … “Het pontje naar Amsterdam-Noord” verder lezen

‘Ga je ook proza doen?’ vroeg de man bedeesd in de aanloop naar mijn optreden in de bibliotheek van Eerbeek. Hoewel ik af en toe essays publiceer in tijdschriften als Hollands Maandblad en De Gids, is dit een vraag die me zelden tot nooit wordt gesteld. Ik ben een dichter. Men verwacht van mij dat … “Een zijweg naar de onschuldigen” verder lezen

Onlangs betichtte Ricco van Nierop me van een langzame, bijna onwerkelijke vadermoord. Ik kan Van Nierop gerust stellen. De laatste keer dat ik mijn vader zag, tijdens de presentatie van mijn dichtbundel Als niemand vangt, liep hij er nog kwiek bij. We waren voor de gelegenheid te gast in de Mezrab. Sahand Sahebdivani (die later … “De bron van alle kwaad” verder lezen

Ik word aangesproken in de tram naar het ziekenhuis. Het is een donkere vrouw in een rok. Ze heeft een flinke dot kroeshaar, waar ze een fleurige doek omheen heeft gewikkeld. Ze zegt: ‘Meneer, gelooft u?’ ‘Eerlijk gezegd niet zo.’ ‘Maar dus wel een beetje?’ ‘Nou…’ ‘Iedereen gelooft in God. Zonder kun je niet ademhalen.’ … “De laatste halte” verder lezen

Mijn vader is de man die de kaart leest. Zo hebben mijn ouders de taken verdeeld. Op een keer waren ze op Schiermonnikoog aan het wandelen, toen mijn moeder beter bleek te weten waar ze waren dan mijn vader. Hij zei: ‘Ik heb de kaart nu eenmaal beter in mijn hoofd zitten dan het landschap.’ … “Een beeld dat onder de zoden zakt” verder lezen

Mijn uitgeverij werkte niet mee. Ik besloot tot een overval, stak een klappertjespistool in een binnenzak en nam samen met een vriendin plaats in de wachtkamer. Toen de secretariaatsmedewerker ons even alleen liet, begonnen we een spiegel van de wand te wrikken met de bedoeling via een luchtkoker omhoog te kruipen naar de bovenste verdieping, … “Klappertjespistool, jachtgeweer” verder lezen